ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ

Στον απόηχο του καρναβαλιού των εθνικών εκλογών σειρά παίρνουν τώρα οι φοιτητικές εκλογές. Μέσω ενός λαϊκισμού στα πρότυπα των εντολέων τους, τα φερέφωνα των πολιτικών κομμάτων προσπαθούν να μας αποστασιοποιήσουν από την προσωπική και αδιαμεσολάβητη ενασχόληση με τα προβλήματά μας.

Ανεξάρτητα του τι πρεσβεύει κάθε παράταξη στο πανεπιστήμιο, το σημείο σύγκλισης είναι ένα. Ότι μέσω δομών με «ανώτερα» και «κατώτερα» μέλη, μέσα από διαδικασίες όπου ο καθημερινός αγώνας ανατίθεται σε άλλους, πιο «σοφούς», οι φοιτητές παραμένουν απαθείς μπροστά στα προβλήματά τους, και γενικότερα πολιτικά αμέτοχοι σε καιρό που ο πόλεμος των τάξεων φουντώνει και τα δικαιώματά μας και οι ελπίδες για αξιοπρεπή διαβίωση ισοπεδώνονται.

Είναι εν τέλει η ψήφος «το ύψιστο πολιτικό δικαίωμα», ή μήπως το ακριβώς αντίθετο – το καλύτερο μέσο του συστήματος για την αποχή μας από την ουσιαστική ενασχόληση με τα κοινά;

Επείγει να απομυθοποιήσουμε τις ελιτιστικές θεωρίες εκπροσώπησης που θέλουν τον αγώνα μας να ξεκινάει και τελειώνει στην κάλπη. Μόνο μέσα από την αποκήρυξη των διαμεσολαβήσεων θα πέσουν τα αναχώματα της αυτοοργάνωσής μας. Η συλλογικοποίησή μας σε ομάδες που μοιράζονται τους ίδιους προβληματισμούς και διέπονται από ισονομία, καθώς και η μεταξύ μας αλληλεγγύη είναι τα μόνα μέσα που έχουμε σε αυτό το σύστημα για να διεκδικήσουμε κάτι καλύτερο, σε επίπεδο σχολής και γενικότερα.

Αυτόνομο Σχήμα Μαθηματικού